Өчигдөр нойр хулжиж хэвтэхдээ энэ сэдвийг бичнэ ээ хэмээн санааширч байлаа.
Өмнө нь бичиж байсан mademoiselle одоо огт өөр болжээ.
Юун тухай гэвэл..
---
2022 оны 3 сар..
Сэтгэл санаа үнэхээр хүнд байсан тул найзуудыгаа дуудаад Соёл саунд сүүлийн хэдэн өдрийн стрессээ тайлахаар зүглэлээ. Ороод их удсангүй, ээжээс дуудлага ирэв.
"Миний охин, эмнэлэг дээр хүрээд ир"
"Намайг хавдар судлал руу хүргээд өгөөч"
---
"Гэр бүлийнхнийг нь дуудаарай, одоо найдваргүй байх"
15 жилийн турш миний "аав" байсан хүн уушгины хавдраар хорвоогийн мөнх бусыг үзүүлжээ.
Надад үнэхээр хүнд байсан ч уйлах завдал олдсонгүй..
Ээж хагас ухаантай, дүүгийнхээ хажууд "том эгч" байх хэрэгтэй байсан тул аж ахуйн, санхүүгийн гэх бүх асуудлаа өөртөө авлаа. Уйлж ч амжсангүй гэж байгаа ч уйлахаас үнэхээр их айсан үнэндээ.. Би л чанга байхгүй бол гэж бодоод тэвчиж байлаа.
---
49 хоног.
Ажлаасаа эрт явна гэж өчнөөн хэлсэн ч хурал замхраад, зам түгжрээд, гэрлүүгээ ирэх замд асгартлаа уйлсан нь саяхан мэт. Дүрсэлж хэлж болмооргүй хүнд хатуу өдөр байж билээ.
---
2022 оны 8 сар..
Ажлаасаа гараад гэртээ гиеүрч суулаа.
Утас гэнэт дугараад "Миний охин, аав нь өнгөрчээ, Эрдэнэт рүү ирэх хэрэгтэй байна"
Тэр өдрөө ахыгаа дуудаад галт тэргийн тасалбар захиалав. Дансанд хэд бий билээ? Оршуулгын зардал тэд хавьцаа болж байсан гэхчлэн туршлагатай хүн шиг бүх зүйлсийг нь дахиад л бодож гарлаа.
---
"Гэр бүлд нь заавал харуулдаг юм, миний охин"
"Ахаа, би үнэхээр харж чадахгүй нь ээ"
"Тэгэж болдоггүй юм аа, миний дүү"
Шарил хадгалах өрөөний саарал төмрөн хаалга онгойж, уртаа гэгч тавиур дээр төрсөн аав минь маш амгалан нойрсож байв. Яагаад ч юм, тэр үед нээх их тайвшраад.. амар амгалан төрхийг нь байнга дурсах нь дээ гэж бодоод гарлаа.
---
Хайрцгыг нь таглах үед ч, ахыгаа сүүлчийн замд нь үдэх үгсийг уншихад ч ер сэтгэл хөдөлсөнгүй.
"Хөөе, худлаа ч гэсэн уйлахгүй юм уу?"
"Харин ингээд таг болчихлоо шд?"
---
6 сарын дараа..
Гэнэтхэн аавуудыгаа маш их саналаа. Хоёр аавыгаа.
Бүр тийм гэж хэлж болохооргүй их шаналал гуниг, хар өдөр намайг нөмрөн авсан.
2 сар гаруй уумаар санагдаж, юм л бол гарахсан, найзуудтайгаа суухсан гэж өнгөрүүллээ.
Согтуу л болчихвол жаргалтай байгаа юм шиг санагдаж эхлэв.
---
"Юу ч гэсэн хэрэг болж магадгүй, энэ Жаргал эмчийн дугаар"
"Би зүгээр дээ, намайг зовоож байгаа зүйл алга"
---
Хамгаалагдсан мэдрэмж байнга авдаг байжээ. Аавтай байх гэдэг охины хувьд, эмэгтэй хүний хувьд үнэхээр чухал байсныг ойлгож авав. Уйлаад л байлаа. 10 удаагийн уулзалт дуусав. Уулзах болгондоо аавуудыгаа ярьж уйлна. Дарсан мэдрэмжүүд ил гарч, хүүхэд шиг л мэгшинэ. Хамтдаа даваад гарнаа гэсэн болохоор хичээж байгаад дуусгасан.
---
Хэцүү бүх үеэ одоо харин мэдэрч эхэлсэн. Тэдний сайн бүхнийг өөртөө хэлж, хэзээ ч хамгаалагдсан мэдрэмжээ алдаагүй гэж өөртөө шивнэнэ.
Тэгээд энэ нийтлэлийг уншдаг.
Хагацалд дасдаг юм гэж өнөөдөр чамайг тайтгаруулмаар л байна. Гэхдээ би хэзээ ч дасаагүй билээ. Дасъя гэж бодоо ч үгүй. Ямар ч нөхцөл байдал байлаа миний хайртай хүмүүсээс хальж одоход дотор нэг хар нүх онгойх шиг болдог. Гэхдээ ийн сэтгэл өвдөж, зүрх зүсэгдэж үлдэх нь мэдээжийн хэрэг, хүн өнгөрч байхад болж л байдаг юм шиг хүлээж авдаг байхыг би хүсэхгүй . Миний сэтгэлийн шарх сорвинууд бол тэр хүнтэй хуваалцсан, тэр хүнд зориулсан миний харилцаа, миний хайрын гэрч билээ.
Сорви тод байх тусам, хайр гүнзгий, том байжээ гэсэн үг. Тиймээс сэтгэлийн шархыг хүлээж ав.
Сорви бол амьдралын гэрч. Сорви бол би гүн гүнзгий хайрлаж, амьдарч, зүсэгдэж, бүр ухагдаж, тэгсэн ч тэрийгээ эдгээж, үргэлжлэн амьдарч, үргэлжлэн хайрлаж чадахын нэр . Сорвижоод эдгэсэн эс анхныхаасаа ч хүчирхэг болдог. Сорви бол амьдарсны гэрч. Сорви зөвхөн харах нүдгүй хүмүүст л муухай харагддаг.
Уй гуниг цагийн салхи, далайн давалгаа хөлөглөж ирнэ. Унасан хөлөг чинь эвдрэхүйд чи живэн алдана, сүйрсэн хөлгийн зомгол дунд. Эргэн тойронд чинь хөвөх сэг зомгол өмнө нь унасан хөлөг чинь хэчнээн үзэмж төгөлдөр байсныг, одоо тэр бүхэн үгүй болсныг сануулна. Тийм үед чиний хийж чадах ганцхан юм: хөвөх. Чи нэг банз олж авна, тэрэн дээрээ хэсэг тогтоно. Банз гэдэг нь ямар нэг бодит зүйл байж болно. Магадгүй жаргалтай дурсамжийг мөнхөлсөн гэрэл зураг. Магадгүй өөртэй чинь адилхан хаачихаа мэдэхгүй хөвж буй нэгэн. Хэсэгтээ чи хөвөхөөс өөр юм чадахгүй. Гэхдээ амьдар.
Эхэндээ давалгаа 100 тохой өндөр, чамайг ямар ч энэрэлгүй хунина. 10 хормын зайтай, амьсгал авах сэхээ ч өгөхгүй. Зүгээр тэс, хөв. Хэсэг хугацаа өнгөрөхөд, магадгүй 7 хоног, магадгүй сар, давалгаа өндөр хэвээр, гэхдээ зай нь холдоно. Ирэхдээ чамайг юу ч үгүй тууна, норгоно. Гэхдээ завсар хооронд нь чи амьсгаа авахтай болно, хөдлөхтэй болно. Чи уй гунигийг чинь юу сэдрээхийг хэзээ ч урдчилж мэдэхгүй, магадгүй дуу, магадгүй зураг, 4 замын уулзвар, аяга кофены үнэр... юу ч байж мэднэ. Давалгаа ирдгээрээ ирнэ, ирээд чамайг дарна, гэхдээ энэ хооронд амьдрал бий. Дахин цаг хугацаа өнгөрч, хүн бүрийх адилгүй ч давалгаа намжиж ирнэ, 80 тохой, 50 тохой. Ирэх нь ирнэ, гэхдээ хоорондох зай нь алсарна... ойн өдөр, төрсөн өдөр, шинэ жил, хамтдаа зугаалж асан газрууд. Чи хэзээ давалгаа ирдгийг мэддэг болно, өөрийгөө бэлддэг болно. Ирээд чамайг юу ч үгүй норгож усаар хучихад өөр хаа нэгтэйгээс чи дахин гарч ирэх замаа олдог болно.
Шалба норсон, нулимстай, гэхдээ ямар нэг тавцан, сэг олж зуураад тэр дундаас гарч ирнэ.
Хөгшин миний үгийг авагтун. Давалгаа хэзээ ч зогсохгүй, зарим талаар чи зугтахыг хүснэ. Гэхдээ цаг зуур чи тэндээс тэсэж үлдэх аргаа олно. Дахиад өөр давалгаа цохино, чи дахиад аргаа олно.
Чи азтай бол, чи олон шархдана, чамд олон сорви үлдэнэ, амьдрал хайрын чинь тэмдэг болж.
Одоо харин уйлмаар үедээ уйлдаг болсон. Хааж боолгүйгээр.. Дарж нуухгүйгээр ингээд хэлэх нь тайвшрал өгч байна.
Үнэхээр л хагацалд дасдаггүй юм байна.
I have no special talent. I am only passionately curious.